Հնդկաստանի Փենջաբ նահանգում, սիկհական դավանանքի ընտանիքի մի ընտանիք, ծնվել է 5 թ. Հոկտեմբերի 1992-ին, ստացել է Ռուպի (գեղեցկության աստվածուհի) և Կաուր (միշտ մաքուր) անունները: Երկու անուն, որոնք կարծես հայտարարում էին ազատագրման մասին, որ այս աղջիկը, ով ծնողների հետ արտագաղթել է Կանադա 4 տարեկանում, խոստացել է դատապարտված կանանց երկար սերունդ և անցած դարի պոեզիա, որը դիտվել է որպես ավելի քիչ կոմերցիոն ժանր։
Ռուպի Կաուրի բանաստեղծությունները դրանք վերաբերում են այնպիսի թեմաների, ինչպիսիք են ֆեմինիզմը, բռնությունը, ներգաղթը կամ սերը այնպես, ինչպես նախկինում չեն տեսել: Նշելով եզակի զգայունությունը, որն օգտագործում է ունիվերսալ տարրեր ՝ լարային հարված հասցնելու և պատմության մեջ որոշ մեծ բախումներ առաջ բերած հասկացությունները պարզեցնելու համար, Կաուրը սկսեց իր պոեզիայի մի մասը տեղադրել Instagram- ում:
ուզում եմ ներողություն խնդրել այն բոլոր կանանցից,
ում սկզբում անվանել եմ գեղեցիկ,
ապա նոր խելացի կամ խիզախ:
ներողություն եմ խնդրում, որ այնպիսի տպավորություն է ստեղծվել,
որ այդպիսի հասարակ բանը, ինչն ի ծնե է տրվել ձեզ,
ամենամեծ բանն է, որով կարող եք հպարտանալ,
մինչդեռ ձեր ոգին սարեր է ոտքի տակ տվել:
այսուհետ ես ձեզ կասեմ այնպիսի բաներ, ինչպիսիք են
դու առաձգական ես, կամ դու յուրահատուկ ես:
սա այն պատճառով չէ, որ կարծում եմ՝ գեղեցիկ չեք,
այլ նրա համար, որ դուք ավելին եք, քան դա:
***
թո՛ղ,
թո՛ղ, որ հեռանան,
թո՛ղ, որ լինի այն, ինչ լինում է,
ոչինչ
այս աշխարհում
քեզ միևնույն է
չէր խոստացվել
կամ պատկանել:
դու միայն ինքդ քեզ ունես:
***
դու ասում ես, որ լռեմ, քանի որ
իմ կարծիքն ինձ տգեղ է դարձնում,
բայց ես չեմ ծնվել կրակն իմ ներսում,
որ կարողանան ինձ հանգցնել,
ես չեմ ծնվել քաղցր լեզվով,
որպեսզի կարողանան ասածներս հեշտորեն կուլ տալ,
իմ մի մասը ծանր ածելիից է, մյուսը՝ մետաքսից,
ինձ դժվար է մոռանալն ու բարդ մտքերս հասկանալը:
***
«ի՞նչ եմ ես նշանակում քեզ համար» հարցնում է նա,
ես դնում եմ ձեռքերս նրա ծնկներին ու շշնջում՝
«դու այն բոլոր հույսերն ես,
որ երբևէ ունեցել ես՝ անձնավորված ու մարդու տեսքով»:
***
ես չեմ ուզում կողքիս լինես,
որպեսզի լրացնես իմ դատարկությունը:
ես ուզում եմ ամբողջական լինել ինքս ինձնով,
ես ուզում եմ այնքան ամբողջական լինել, որ
կարողանամ մի ողջ քաղաք լուսավորել:
և միայն հետո ուզում եմ, որ կողքիս լինես,
քանի որ երկուսս միավորվելով
կարող ենք այդ քաղաքը կրակի մատնել:
***
չգիտեմ՝ ինչ է նշանակում հավասարակշռված
կյանքով ապրելը:
երբ տխրում եմ,
լաց չեմ լինում, ես հոսում եմ:
երբ երջանիկ եմ,
չեմ ժպտում, ես շողում եմ:
երբ բարկացած եմ,
չեմ բղավում, ես այրվում եմ:
չափազանց շատ բան զգալու
լավ կողմն այն է,
որ երբ սիրում եմ, ես նրանց թևեր եմ տալիս,
բայց գուցե դա այդքան էլ լավ բան չէ,
քանի որ նրանք բոլորն էլ սովորաբար հեռանում են,
և պետք է տեսնես ինձ, երբ սիրտս կոտրված է լինում,
ես չեմ սգում,
ես փշրվում եմ:
***
գուցե ամենատխուր մարդիկ նրանք են,
ովքեր ապրում են՝ սպասելով մեկին,
որը վստահ չեն, որ գոյություն ունի:
***
կարծո՞ւմ էիր ես մեծ քաղաք էի,
որտեղ կարող էիր հանգստյան օրերդ անցկացնել:
ես այդ քաղաքը շրջապատող փոքր քաղաքն եմ,
այն մեկը, որի մասին չես լսել,
բայց միշտ անցել ես կողքով:
այստեղ չկան նեոնային լույսեր,
երկնաքերեր կամ արձաններ,
բայց կա կայծակ, որովհետև ես ստիպում եմ
կամուրջներին դողալ,
ես փողոցում հանդիպող ուտելիք չեմ,
ես տանը պատրաստված ջեմ եմ,
այնքան քաղցր, որ կարող եմ դառնալ
ամենաքաղցր բանը որին շուրթերդ երբևէ դիպչել են:
ես ոստիկանական ազդանշան չեմ,
ես բուխարու ածուխն եմ:
ես կարող եմ այրել քեզ,
և դու միևնույն է չես կարողանա աչք կտրել ինձնից,
քանի որ ես այնքան գեղեցիկ կլինեմ դա անելիս,
որ դու կկարմրես:
ես հյուրանոցային սենյակ չեմ, ես տուն եմ,
ես ուզածդ վիսկին չեմ, ես ջուրն եմ, որի կարիքն ունես:
մի՛ արի այս քաղաք սպասելիքներով լի
և մի՛ փորձիր ինձ դարձնել արձակուրդ:
Շարադրության վերնագրեր՝
“ուզում եմ ներողություն խնդրել այն բոլոր կանանցից”
“հավասարակշռված կյանքով ապրելը”
“գուցե ամենատխուր մարդիկ նրանք են…“
Նարօտ Դավթյան 